ที่จริงแล้วผมเคยคิดว่าจะทำ blog นี้ขึ้นมาเล่น ๆไม่ได้ตั้งใจเลยครับว่าจะทำต่อ ครั้งแรกนั้นผมเขียนกลอนไว้สองตอน ตอนละบทเดียวเท่านั้นเองครับและคิดว่าจะเลิกทำแล้ว ปล่อย blog ทิ้งไว้อีกตั้งหลายเดือนจนคิดว่าถูก ban ไปแล้ว จนมาถึงวันที่คนไทยไม่ว่าจะอยู่ตรงส่วนไหนของมุมโลกมีความรู้สึกเดียวกันเมื่อทราบข่าวการเสด็จสวรรคตของในหลวงภูมิพล วันนั้นผมรู้สึกเหงา ๆทำอะไรช้าลง ๆ  ใจที่เคยจดจ่อกับงานก็เปลี่ยนไป คอยแต่เฝ้าฟังข่าวคราวทั้งจากทีวี และผู้คนรอบข้างที่พูดถึงแต่เรื่องในหลวง ในหลวง ในหลวง ชนิดที่ว่าข้ามวันข้ามคืน เป็นอาทิตย์ เป็นเดือนอย่างไม่สร่างซาลงเลย ผมเห็นกิจกรรมต่าง ๆที่มีกลุ่มคนมากมายหลายกลุ่มจัดขึ้นเพื่อในหลวงแล้วก็อดชื่นชมและภาคภูมิใจไม่น้อยที่ผมในเหตุการณ์ครั้งนี้ได้คิดเห็นตรงกัน และมีความรู้สึกเดียวกันกับชาวบ้านชาวเมืองส่วนใหญ่ได้ เพราะที่ผ่านมาผมก็เป็นประเภทที่คิดเห็นอะไร ๆประหลาดผิดแผกแตกต่างจากคนอื่น ๆในขั้นที่ไม่ค่อยปกติเลยละครับ เช่นใคร ๆเขาบอกซ้าย ผมอาจเลือกขวา ถ้าเป็นผู้ใหญ่กว่าที่ผมนับถือกันก็จะยอมซ้ายแต่อาจจะซ้ายเฉียง ๆแบบให้มีติดไว้นิดนึง ถ้าใคร ๆเขาบอกนั่ง ผมอาจยืน ถ้าเขาบอกอย่ายืนนะ ผมอาจลงไปนอนเลยก็ได้แบบนี้เลยครับ

พี่สาวของผมไปให้ช่างสกรีนผ้าพลาสติกเป็นรูปในหลวงและเขียนข้อความถวายความอาลัยแด่ในหลวง แล้วลงชื่อสกุลของครอบครัวเราแล้วนำมาติดไว้หน้าอาคารบ้านเรา เป็นสิ่งแรกที่ครอบครัวเราสามารถทำได้ในวันนั้นครับ ผมดูทีวีเห็นข่าวว่ามีครอบครัวชาวนาครอบครัวหนึ่งลูกชายได้ชักชวนพ่อ แม่ พี่ น้องมาช่วยกันลงกล้าข้าวในผืนนาที่เขาเตรียมไว้ เฝ้าฟูมฟักทะนุถนอมจนต้นกล้านั้นเติบใหญ่เขียวขจี มองจากที่สูงก็จะเห็นเป็นสัญลักษณ์เลขเก้าไทย ( ๙ ) ทีวีได้ไปสัมภาษณ์เขา เขาก็ตอบอย่างคนบ้าน ๆซึ่งผมจำไม่ได้ทั้งหมดทำนองว่า ครอบครัวของเขาเป็นชาวนาไม่รู้ว่าจะแสดงความอาลัยรักต่อในหลวงของพวกเขาได้อย่างไร ก็ทำเป็นแต่เรื่องปลูกข้าวจึงขอแสดงความจงรักภักดีต่อในหลวงด้วยการปลูกข้าวแทน พอดีผมไปค้นเจอภาพจาก https://www.thairath.co.th/content/857420

เป็นภาพจากครอบครัวชาวนาที่ร่วมแรงร่วมใจกันทำเพื่อถวายในหลวงซึ่งดูแล้วผมก็รู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก เพราะทั้งดิน น้ำ และนาข้าวเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่ในหลวงทรงทุ่มเททำมันมาโดยตลอดเพื่อแก้ไขทุกข์เข็ญของพวกเขา พวกเขาจึงเหมือนกับว่าเอาสิ่งที่ผลิดอกออกผลแล้วอันมาจากหยาดเหงื่อ และพระสติปัญญาของพระองค์ที่เพียรทำมาตลอดพระชนม์ชีพมาถวายพระองค์ ราวกับจะบอกพ่อของพวกเขาว่า ทุกสิ่งทุกอย่างที่พ่อได้ทำมานั้นเกิดผลสำเร็จเสร็จสิ้นลงหมดแล้ว ความงอกงามได้ลงหลักปักฐานอย่างมั่นคงแล้ว พ่อไม่ต้องห่วง ไม่ต้องเป็นกังวลแต่อย่างใดเลย พ่อพักเถิด พักให้สบาย และมีความสุขในแดนสวรรค์ตลอดไป…ตลอดไป….

ผมจะจบบทความนี้ลงไม่ได้เลย ถ้าผมยังไม่ได้เล่าให้คุณได้รู้ว่าในหลวงไม่เพียงแต่ทรงมีเมตตา กรุณาผมมีความเชื่อโดยส่วนตัวเลยว่าความโดดเด่นที่สุดที่น่าจะเป็นสัญลักษณ์ประจำพระองค์ท่านคือ ความเพียรพยายามที่ยากจะหามนุษย์คนใดเทียบเคียงได้ สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นรางวัลที่แสนจะคุ้มค่า และพระองค์นั้นได้ส่งต่อรางวัลนั้นแก่ลูก ๆชาวไทยทุก ๆคน รับเอาไว้สิครับ

ข้างต้นที่เล่ามานี้เป็นเหตุให้ผมได้คิดว่า ผมจะใช้ความเพียรเพียงเศษเสี้ยวที่พระองค์เคยใช้ ทำอะไร ๆบ้างที่นอกเหนือจากงานประจำเพื่อเป็นประโยชน์ไม่ว่าจะได้มากหรือน้อยก็ตามแต่ผมก็จะทำ ปกติเลยผมจะไม่เล่น apps พวก facebook หรือ social apps อื่น ๆบ่อยนัก ผมตัดสินใจลง post เพื่อแสดงความรู้สึกร่วมไปกับชาวบ้านชาวเมืองเขาบ้าง อยากบอกให้ใคร ๆรู้ว่าเหมือนกันว่า เราตกใจ เสียใจ และเสียดาย อยากจะบอกว่า อิจฉาฟ้าที่เอาเทวดาของผมไป อยากจะบอกว่า ฉันเกิดในรัชกาลที ๙ อยากบอกว่า ขอเป็นข้าฯ รองบาททุกชาติไป ให้เหมือนกับคนอื่น ๆที่เขาได้ทำแล้ว ซึ่งโดยปกติมันขัดกับนิสัยส่วนตัวของผมเป็นอย่างมากเลยครับ

หลังจากวันนั้นผมหันกลับมาดูที่ blog ที่เคยสร้างเอาไว้และเริ่ม post บทความ กลอน สัพเพเหระไปเรื่อย ๆ ตามแต่เวลาที่มีอยู่ บางทีก็มาแก้ไขเพิ่มเติมบทความเก่า ๆ คำกลอนเก่า ๆที่เคย post ไปแล้วให้ดียิ่งขึ้น ตอนนี้ก็เช่นกันครับ เดิมมีเพียงกลอนแปดอยู่สองบทเท่านั้นบทความนี้มาเขียนเอาที่หลังให้ได้อย่างที่อยากเขียน อยากบอกจริง ๆ ซึ่งผมตั้งใจมากเลยครับพยามตรวจดูคำไม่ให้ผิด ใช้ภาษาสุภาพ และเรียบง่าย เป็นสิ่งเล็กน้อยด้อยค่าที่ลูกคนหนึ่งอยากทำให้พ่อของเขาบ้าง….สักครั้ง…..

 

 Our deepest condolences on the passing of the King.